The full story – mijn pad tot nu toe

Ik was een lief, vrolijk meisje. Slim, braaf (behalve die keer dat ik alle elastieken van mijn nieuwe luxe tekenetui doorknipte, sorry oma!) en gedreven. Ik zag (en voelde haarfijn aan) wat er van me verwacht werd en wat mensen om me heen fijn vonden. Dus dat ging ik doen. Ik kleurde, letterlijk en figuurlijk, altijd binnen de lijntjes. En dat deed ik goed. Goede cijfers, zorgzaam voor mijn zusjes, geen heftige puberuitspattingen. Good girl energy ten top.

Vanbinnen leverde dat wel spanning op. Immers, als anderen bepalen wanneer je goed genoeg bent, kunnen ze ook zomaar concluderen dat je dat níét bent. Onder mijn gedrevenheid om het goed te doen zat dus absoluut angst om het fout te doen. Hello, innerlijke perfectionist en criticus!

Intussen groeide ik op in een gezin waar veel ruimte was voor zelfontwikkeling en spiritualiteit. Energiewerk, visualiseren, contact met engelen en gidsen, kaartjes trekken en ademsessies; alles kwam aan bod bij ons thuis. Mijn ouders hadden een eigen opleidings- en coachingsinstituut. Ze hielpen mensen op het gebied van persoonlijk leiderschap, en dat vond ik fan-tas-tisch. Op mijn veertiende werd mijn vader zó gek van mijn gezeur dat hij zijn jaarlijkse ademseminar speciaal voor mij in de herfstvakantie plande.

Vanaf het moment dat ik mijn vader daar bezig zag en zelf het ademwerk mocht ervaren, was het overduidelijk: mensen helpen zoals hij deed, hun ogen weer zien stralen en hun hart weer zien opengaan, dat wil ik ook. Jarenlang heb ik geroepen: ‘Pap, ik wil jou worden maar dan beter!’

Op mijn 17e haalde ik -met gemak- mijn VWO-diploma. Vervolgens nam ik een tussenjaar zodat ik de opleiding tot Balance Breathing ademcoach en NLP Practitioner bij mijn vader kon doen. Daarna ging ik ‘nog even’ naar Tilburg om Psychologie te studeren. Ik slurpte alles op als een spons, deed ervaring op als coach en merkte hoe moeiteloos ik mijn intuïtieve kanaal kon inzetten in mijn sessies. Alles stroomde, mijn toekomst lag uitgestippeld.

At least, that’s what I thought…

Op mijn 19e gingen mijn ouders plotseling scheiden, and that was hard in so many ways. Door de betekenissen die ik daar op dat moment aan gaf, raakte ik mijn geloof kwijt in alles wat ik van huis uit mee had gekregen. De relatie met mijn vader veranderde enorm, waardoor al mijn toekomstplannen in duigen vielen. En die toekomstplannen, die had ik onbewust gekoppeld aan mijn identiteit. Dus ineens had ik helemaal geen idee meer wie ik was of wat ik met mijn leven wilde.

Needless to say: that was a little much.

De pijn van de situatie en alles wat het voor mij impliceerde was zó intens dat het gewoon fysiek pijn deed. Voelen wat ik voelde, in mijn lijf aanwezig blijven, het lukte niet. Mijn systeem zag maar één mogelijkheid om dit door te komen: survival mode AAN.

En die betekende in dit geval: weg hier!
Weg uit dat lijf. Weg uit de kwetsbaarheid, en al die moeilijke gevoelens. Ik voelde letterlijk niets meer, behalve boosheid. Het maakte dat ik verhardde naar iedereen, inclusief mezelf. Ik vluchtte compleet mijn hoofd in, waar genoeg innerlijke beschermers klaar stonden om me te hulp te schieten: mijn sterk ontwikkelde interne Criticus, Perfectionist en Controlfreak. Zij zouden het stokje wel even overnemen, want dit ging niet goedkomen zo. ‘Luisteren naar je gevoel? Je hart volgen? Je laten gidsen door je intuïtie en vertrouwen op je spirituele connectie? Eh, doe maar effe niet. Je ziet waar dat toe leidt’.

Dus liet ik het pad van zelfontwikkeling, persoonlijk leiderschap en spiritualiteit grotendeels los. Ik volgde nog wel een NLP Master en IET-opleiding (Integrated Energy Therapy), maar stortte me daarna eigenlijk volledig op mijn werk als psycholoog in de GGZ. ‘Je gaat dit gewoon héél goed doen. Veel veiliger. Succes gegarandeerd!’ riepen de innerlijke beschermers enthousiast.

Dus dat deed ik.

10 jaar lang werkte ik als psycholoog. In de poliklinische revalidatie, als gezinstherapeut voor jongeren met probleemgedrag, en in de specialistische GGZ met vrij complexe cliënten, waar ik ook de opleiding tot GZ-psycholoog volgde. Ik leerde ‘evidence based‘ methodieken en maakte die zo goed mogelijk eigen. Ik keek naar collega’s om me heen en probeerde te doen wat zij deden. Once again: voldoen aan verwachtingen.

Hoewel ik ontzettend veel heb geleerd en het werken met cliënten altijd leuk heb gevonden, was er altijd ook een stemmetje dat zei: ‘hmm, ik weet niet of dit ‘m wel is’…

Intussen was het moederschap op mijn pad gekomen: op mijn 28e werd mijn dochter geboren en een kleine 2 jaar later volgde mijn zoon. Daar is mijn Terugweg begonnen.

Ik kreeg moeder zijn namelijk niet bepaald gerijmd met perfectie of controle (lord knows I tried, sometimes I still do). Ik móést wel meer gaan varen op mijn intuïtie, want met Google en Oei ik groei! kwam ik er niet. Mijn kinderen vroegen (en vragen) om mijn échte aanwezigheid, en gaven (en geven) me genadeloos terug wanneer ik te veel in mijn hoofd zat. Dat ik moeder werd bracht natuurlijk ook veranderingen in mijn familiesysteem, en nodigde uit om oude pijn te helen.

Ik begon te verzachten, en me langzaam weer open te stellen voor iets anders dan de input uit mijn hoofd. Op mijn werk kreeg ik vaak te horen dat ik zo’n sterke sensitiviteit had, en intuïtief vaak op het juiste spoor zat. Mijn vertrouwen in die kant van mezelf groeide.

Terwijl ik de GZ-opleiding deed, belandde ik privé weer helemaal op het spoor van zelfontwikkeling. Het is denk ik nooit helemaal weggeweest, maar nu pas kon ik er weer écht vooe openstaan. Ik koos (intuïtief!) voor een cursus over zelfliefde, en dat zette álles in beweging.

Stap voor stap (thank you Universe) kwam alles wat ik vroeger heb geleerd weer terug op mijn pad, en méér. En ik voelde nu dat alles binnenkwam vanuit een héle andere basis dan voorheen; met veel meer eigenheid en zonder de lading van oude pijn. Ik wilde namelijk niet langer ‘zijn-zoals-iemand-anders’, of ‘alles-behalve-zijn-zoals-iemand-anders. Ik wilde nog maar naar één ding: gewoon, volledig, Megan zijn.

Een veel gezonder uitgangspunt, kan ik je vertellen 😉

Eenmaal op de Terugweg voelde ik steeds sterker dat leven vanuit mijn hoofd me niet gelukkig ging maken. Het putte me uit, frustreerde me en bracht me uiteindelijk geen vervulling om steeds maar bezig te zijn met wat goed was in de ogen van anderen.

Het enige alternatief?

Weer gaan leven vanuit mijn hart. Kiezen vanuit verlangen in plaats van angst. Contact maken met mijn lijf. Voelen wat ik voel. Luisteren naar mijn intuïtie; naar dat kanaal dat ooit helemaal open stond, toen jarenlang op slot zat, en nu kláár was om weer te stromen.

Ik ontdekte op mijn Terugweg steeds meer key ingredients voor een leven met heel mijn hart. En hoe meer ik dat toepaste, hoe meer mijn leven ging stromen. Maar damn, wat voelde het OOK spannend en ronduit eng om écht grote keuzes te gaan maken.

Maar enkel GZ-psycholoog zijn in de GGZ, ik wist al láng dat dat ‘m niet ging worden. Dat ik daarmee niet mijn missie leef. Dat ik daar niet ultiem van aan ga. En ik WIL een leven waarvan ik áánga. Waar mijn ogen van gaan sprankelen en mijn hart sneller van gaat kloppen.

Steeds duidelijker voelde ik: ik heb dit door te geven, alles wat ik zelf de afgelopen jaren heb (her)ontdekt en geleerd. Ik verlang naar werken met vrouwen die -net als ik- óók hun licht weer willen laten schijnen. Die klaar zijn met playing small. Die voelen dat er méér is dan maar over alles de controle houden en doen wat anderen goed vinden. Die zich gelukkig en vrij willen voelen. Die van zichzelf willen houden zoals ze nu al zijn, én blijven streven naar méér.

Dus toen we van Brabant terugverhuisden naar mijn Limburgse roots, hakte ik de knoop door -met een flinke dosis start before you’re ready vibes- en startte ik mijn bedrijf Wholehearted. Eerst waren er de vrouwencirkels, toen de individuele coaching, en daarna kon ik er toch écht niet onderuit en startte ik ook een vrijgevestigde psychologie-tak binnen Wholehearted. Therapie, maar dan op de Megan manier. And I am loving it!